Proosten in Antwerpen.

“Proost!”, zeiden we tegen elkaar en klonken de glazen. Dinsdagmiddag, ‘n uur of twee. Eindelijk zon op onze snoet, prachtig plekje in klimop-groen, zicht op de zijkant van Onze Lieve Vrouwe Kathedraal, hartje Antwerpen. We zaten gezegend.

De eerste slok was zoet, zalig en smaakte naar meer. Dus even later proostten we weer. In de zijbeuk van de kathedraal zaten twee grote, bruine, houten deuren. Er stond een zwarte Jeep voor geparkeerd. Deze zagen we pas écht toen er een zilvergrijze Mercedes met gierende banden naast kwam te staan. De nummerborden verraadden hun herkomst, Estland. “Voor de deur is altijd plek” moeten de twee mannen gedacht hebben, die gehaast uitstapten. Ze waren een jaar of veertig en droegen pilotenzonnebrillen. Onverstaanbaar schreeuwend splitsten ze zich op en verdwenen om de hoek. “Handlangers van Frank Masmeijer”, zei ik. “Ja”, zei Ferme Vrouw, “vanavond VRT journaal checken.” We namen nog een slok. Vervolgens ontspon zich een gesprek over hóe het toch zover heeft kunnen komen met quizmasterlobbes Frankie M. Met zijn trouwe hondenogen. En z’n keurig gekamde haren.

Eerder die dag vertrokken we op de fiets naar Best Centraal (KLIK). Ik had in de gauwigheid nog twee toeristenboekjes uit de kast gegrist, met o.a. wandelroutes. Na een onrubensiaanse lunch (broodje gezond) startten we wandeling ’De Oude Straatjes’. En terwijl Ferme Vrouw onderweg de vele Mariabeelden aanbad fotografeerde, stond ik likkebaardend voor de etalage van een cupcakewinkel in de Reyndersstraat. Het duurde niet lang of een ouderwetse bel klingelde. De banketjuweeltjes piesten op onze tongen. Eentje in frambozensmaak. En eentje in karamel. Amai! Aanrader van jewelste.

Eén lunch, twee cupcakes, elf oude straatjes en vele Mariabeelden later, besloten we het roer om te gooien. Op naar het hippe gedeelte van Antwerpen. ‘t Zuid. Onderweg zouden we de winkels van Dries van Noten, Ann Demeulenmeester en Eduard Vermeulen gaan zien. Bij Ann Demeulenmeester hul je je in spannend zwart. Strak vooral. Wij liepen snel die etalage voorbij. De ‘kleedjes’ in de etalages van Dries waren apart. Bijzonder. Gebloemd, geborduurd. En heren, let op: Dubbele broeken it is. Want de broekrok die gedragen wordt óver een lange broek is helemaal ‘the bomb’ deze herfst/winter. Grove, ijzerachtige ketting om de nek. Jassen brandweerman-stoer. Ga zo gerust een pint pakken bij Oud Brabant. Vinden wij leuk, Ferme Vrouw en ik. Na al het modegeweld streken we neer bij café Hopper, schuin tegenover het museum voor Schone Kunsten. Slagerijtegels op de vloer, pianovleugel onder zeil en ‘locals’ op het terras. Behalve wij dan. Een man en vrouw van vijftig plus nipten aan een glaasje wijn. Bij de man hingen meer tassen om zijn pols dan bij de vrouw. Hij liet mij fier zijn beste aankoop zien. Een truitje. Ik hief mijn glas en proostte erop.

In de schemer zeilden we het prachtige station Antwerpen Centraal binnen en aten een wafel. In het donker stapten we uit de trein op onze fiets. Mijn achterlicht bleek defect. Ferme Vrouw toverde prompt een nieuw, rood achterlampje uit haar fietstas.
Een perfecte dag werd zo nog perfecter afgesloten. Vol licht en nieuwe verhalen fietsen we rond middernacht naar huis.

Met boven ons de sterren.
En Maria.

P.s. Ferme Vrouw schreef ook een verhaal over deze dag. Dat kan je hier (KLIK) lezen.