Oeteldonkers koele kikkers?

Ongelooflijk, dat carnaval in Den Bosch. Wat een bizarre ervaring! Of kwam het omdat ik er dit jaar zo dubbel in stond, in dat feest van Lof der Zotheid? Ik besloot een stukje cultuur mee te pikken op maandag. En de Oeteldonkse optocht te gaan bekijken. Een stukje cultuur van Brabant. Eh, pardon, Noord-Brabant. Dat leerde ik ooit en dat blijf ik trouw zeggen. Of vergis ik me hierin? Verbeter me gerust. Anyway…ik trok met bonte stoet van twee verkleedde meisjes, onder een gouden hemel, in de zilveren zon, in een blikken blauwe automobiel richting Bossche horizon. Ter hoogte van Boxtel, of eigenlijk Esch zag ik rood-wit-gele sjaals om de halzen van fietsers wapperen. Ik reed verder over de A2. Die fietsers overigens niet. Bij aankomst in de buitenbanen van de stad spotte ik meer en meer sjaals. Ik had het geluk om te kunnen parkeren vlakbij het centrum. Het kostte me twee eitjes aan een bewoonster. Een golf van kielen, kleuren, bont en veren stroomde net als De Dieze de binnenstad in.

We vonden een prachtig plekje. Aan de achterkant van de Sint Jan. Samen met tachtigduizend anderen achteraf gezien. Maar we waren er vroeg bij en eigenden ons een meter straattegels toe. Het werd drukker en drukker. Ik kwam naast een hele aardige mevrouw te staan die me uitleg gaf over de betekenis van Oeteldonk (korte versie: Oetel=kikker, Donk= hoge droge plek in moeras; rondom Den Bosch lagen moerassen, lange versie hier te vinden). Het rare was dat ze een rollende r had. Van oorsprong ginne Bossche maar wel al dertig jaar inwoonster. Onze meiden haalden bekers warme chocomelk, strooiden confetti en klommen in hakschoentjes en lange jurken op de pilaren rond de kathedraal. Dat laatste leek verdacht veel op straattheater van ‘Boulevard’. We moesten nog wel even geduld hebben voordat de stoet zou komen. Veel geduld. Maar de zon scheen. En men duldde elkaar.

De reclamestoet was kort. En de mensenrij werd dikker en dikker. Reikhalzend keek ik uit naar de eerste praalwagen of loopgroep. Vooral ook omdat ik het nu eens van een andere kant kon zien.
Eerst kwam Daantje Woenders, de vaandeldrager. Hij draagt de verantwoordelijkheid voor het vaandel van de Oeteldonkse club van 1882. Daarachter ‘Peer vaan den Muggenheuvel tot den Bobberd’. De Burgemeester van Oeteldonk zeg maar. In een sjees, met zijn Assessor Kees en Veldwachter Driek. Die laatste had de taak de dames van de sjees te houden. Daarachter, in een koets, de Geminteraod, als bescherming van Peer vaan den Muggenheuvel tot den Bobberd. Daarna de Prinselijke Ruiterij, op stokpaardjes. Dan nog de hofkapel de Kikvorschen en daarna de Bellefleuren, Marketentsters van Oeteldonk. En eindelijk, na de Hupmarjannen kwam de eerste praalwagen. Unne hele skonne, met mooie kleurtjes. Gevolgd door een blaaskapel. En nog een. En weer een.

Er volgden loopgroepen. Grote en kleine. Grote praalwagens. Muziekkapellen. Het thema dit jaar was: Oeteldonk ge schittert! Vandaar veel spiegels, glitters en zilver. Maar wat me vooral opviel waren de kleuren rood-wit-geel. Werd er iets uitgebeeld, dan vaak in díe kleuren. Verder zag ik langs de kant een miljoen boerenkielen. De boerenkiel, hét carnavalspak van de Oeteldonkers. Helemaal volgeplakt met emblemen en jaarspeldjes. En ook de rode boerenzakdoek, met de knoop naar voren en punt naar achteren, om je nek. Witte wanten aan een touwtje. Zwarte Boerenpet. En zelfgebreide sjaals, geen machinale zo begreep ik. De wagens hadden allemaal iets Oeteldonks. Zó anders dan bij ons in de Kempen. Bij ‘ons in de Kempen’ reden praalwagens uit allerlei dorpen mee in diverse optochten. Daar, in Den Bosch, is alles Oeteldonks wat de klok slaat. Het is echt een hele aparte sfeer. Ik snapte niet alles en vond sommige dingen raar. Meelopen met sigaretten in de optocht vind ik bijvoorbeeld not done. Toch zag ik sjekkies en sigaretjes gloeien. En waarom werd er op een bepaalde wagen van CV NOTT (Nooit Op Tijd Thuis) geen muziek gedraaid? Ook dat vond ik raar. En de drie grote vrouwenpoppen waren ook weer in de Oeteldonkse kleuren gemaakt. Dat werd een beetje eentonig. Ik miste het verhaal eromheen. Maar aangezien zij de eerste prijs haalden wilde ik wel meer van hun achtergrond weten. Ik zocht het ’s avonds op. En toen snapte ik het helemaal. “Oeteldonk, ge schittert, ook daar boven”. Een eerbetoon aan alle echte Oeteldonkenaren die zijn overleden. Via social media was een oproep gedaan wie men wilde eren. En daar was massaal gehoor aan gegeven. Allerlei namen schitterden in zilveren sterren op de wagen. Toen ik dat las werd ik even stil. Ik vond het een práchtig eerbetoon.

Maar dat was allemaal achteraf. Op het moment dat de optocht voorbij was bleef ik een beetje beduusd en verward achter. Ik had iets totaal anders verwacht. Achter de laatste wagen liep een zigeunermeisje met een tros ballonnen. Van die dure, grote heliumballonnen. “Mam, mogen wij die een?” Ze hadden zo goed mee gekeken. Ze hadden uren in de frisse winterzon moeten wachten. Zich moeten vermaken met enkel een chocomelk en wat confetti (en chips en snoep). Oja, natuurlijk vonden ze de optocht mooi! Maar jongste had ook al een paar keer gevraagd wanneer we naar huis zouden gaan. En omdat ze werkelijk nooit zo’n ballon kregen, streek ik deze keer over mijn hart.

Ze waren er dolblij mee. En zo kon ik nog even nagenieten in de late middagzon. Het echte carnaval begon nu pas. De blaaskapellen bliezen bij elke cafeetje bolle wangen. Oeteldonkse liedjes werden uit volle borst meegezongen. Bier en liefde stroomden over straat.
Dat Oeteldonk zit bij de mensen in het hart. In de nieren. In het bloed. Oeteldonk schitterde afgelopen maandag. En de ogen van onze meisjes ook. Maar dat kwam voornamelijk door die ballonnen.

Voor wie het interessant vindt: Informatie zat op deze site www.oeteldonk.org

(En voor de Skon Orregatters onder ons? Ik ben en blijf een Skon Orregatterinneke. Ben maar niet bang.)

Onder de Sint Jan

Winnaar grote praalwagens

Best druk….

De Sint Jan en alleman schitterden in Oeteldonk.