Ik heb bijna vakantie. Nog even werken. De kinderen zijn al vrij. Voor hen is het schooljaar afgesloten met fuiven, musicals en uitzwaaien van lieve juffen en meesters. Daar kan ik ook nog wel even mee vooruit, met aantekeningen over die dagen. Wie weet deel ik het hier nog. Maar meer nog houd ik het voor mezelf. Want ik deel lang niet alles. Ik schreef wel wat stukjes voor De Uitstraling. Over dansschool FRIZ en mijn maandelijkse column. Deze zomer ga ik lezen. Ik ben bezig in Schorshuiden, van Annie Proulx, daar kan ik ook nog wel even mee vooruit. Ik las een tijdje geleden het boek ‘Wij zeggen hier niet halfbroer’, van Henk van Straten (KLIK). Ik promootte het ook. Dat doe ik nu weer. Omdat ik Henk zo mooi vind schrijven. Mocht je nog op zoek zijn naar een mooi vakantieboek, dan lees gerust dat boek. Er staan veel herkenningspunten in als De Effenaar, Eindhoven, Stratumseind. Ik ben eerlijk gezegd benieuwd wat mannen van dit boek vinden. Dus hierbij een oproep aan de mannelijke lezers: laat je me weten wat je van het boek vindt? Dan laat ik nu Henk iets weten: mijn column van week 28 in De Uitstraling, editie Oirschot. Komt ie:
Saai!
Een van mijn favoriete columnisten (KLIK) plaatste een berichtje op Twitter. Ze liet een foto zien van het hoekpand in de Dekanijstraat, Den Dobbelen Arent, vlakbij het VVV-kantoor van Oirschot. Ze vond het ‘skun’ of hoe ze dat daar ook zeggen. Ik voelde me trots en was blij dat ze ervoer wat ik elke dag ervaar als ik door Oirschot fiets. Halleluja voor de schilderachtige straatjes, de fraaie Baest (KLIK), wijds Wit Holland, de rijk gevulde geraniumbakken, De Mortelen en de vissentrappen, de toren en het carillon. Ik wist dat de columniste in Amsterdam woonde en op zoek was naar een nieuwe woning. ‘Met z’n allen naar Oirschot!’ tweette ze erachteraan. Van harte welkom, dacht ik. Er zal dan vast geen misselijkmakend groot spandoek komen hangen, dacht ik ook nog. Ze heeft ruim tienduizend volgers. Ik glom nog steeds en las de verdere tweets. Plots stokte mijn adem. ‘Oirschot is mooi maar saai’. Wát? Mijn favoriete stukjes- en boekenschrijver uit Eindhoven (KLIK) plaatste de tweet. En hij raakte me vol in het hart, zoals hij dat altijd doet met zijn mooie woordkeuze. Maar deze keer met een kartelmes. Saai?? Saai??? Hoezo?!!! Verbolgen was ik. Verontwaardigd. Bijna giftig. ‘Kom dan, kom dan, ik kan je heus wel aan. ‘Saai’. Sjongejonge. Ik telde tot tien en dacht even na. Ik kwam net uit twee hete maanden van veel werken, roefelen, sportdagen, schooluitjes, toernooien, teamafsluitingen, samenwerken en toneelspelen met de daarbij behorende voorbereidingen als schrijven, repeteren, taxi spelen, inventariseren, bedenken, met bestelbus vol benodigdheden tijdens een snikhete woensdagmiddag op en neer rijden naar de sportclub (benodigdheden als een parasol met granieten voet en oh ja, een verkoelende sproeier met tuinslang en koppeling, en oh ja ,een koelbox, wacht, nog wat picknickkleden, wisselgeld, drinkbekers, ranja, kortom veel gesjouw). Oirschot saai??? Met al die hardwerkende, gezellige, aangename, soms botsende en twistende, grommende en pruttelende, energieke, originele (de KIP-caravan!), sportieve en mooie mensen? Saai? Ja, voor de buitenwereld misschien. Maar binnenin kolkt het. Van warmte. Liefde. Voor ons mooie dorp. Van hobby- en sportclubs, scholen en winkeliers tot inwoners, politiek, bedrijven. Eerlijk is eerlijk. Oirschot oogt mooi, maar ook rustig. En na twee hete maanden vind ik het héérlijk om gewoon te kunnen lanterfanten door het dorp. Op het muurtje bij de pomp een frietje te kunnen eten. Te wandelen in landelijk Heerenbeek. Lekker saai! Maar ondertussen…
(Rederijkersgilde St. Katrien)
1 Reactie
Heerlijk Margot, ik lees jouw verhalen met plezier. XXX